Benefietstocht

Geplaatst op 14 oktober 2024 door Redactie

Eind september kronkelde een kleurrijke sliert wielrenners door het Toscaanse heuvellandschap. Meer dan vijftig mensen uit de installatiewereld trappelden zich letterlijk het snot voor de ogen tijdens de 'benefietstocht' Klimmaten. De peddelaars haalden maar liefst 52.000 euro op voor het goede doel: een school voor weeskinderen in Afrika.

"Ik heb een paar enorme klapkuiten, maar wat was het prachtig!" 66 of zelfs 128 kilometer fietsen door bergen met een hellingspercentage van veertien procent. Je moet er een beetje gek voor zijn. Maar de deelnemers aan Klimmaten deden het met liefde. "Ik doe al jaren mee", zei Frans Keur me vlak nadat hij, met zweetdruppels aan z'n neus, over de finish rolde. "Mijn eerste rit was in 2013. We fietsten voor onderzoek naar kanker. Ik heb mijn zusje Ina verloren aan de ziekte. Ik deed het voor haar. Halverwege een steile berg reed ik met mijn tong op de trappers. Ik wilde zelfs opgeven. Maar toen opeens kreeg ik een scheut energie. Het was alsof Ina mij de berg op droeg. Heel bijzonder. Ik heb echt het gevoel dat Ina, samen met mijn eveneens te vroeg overleden broer, elk jaar met me mee fietst."

De fietsrit Klimmaten zit vol ontroerende verhalen. Al is humor tijdens het fietsen minstens zo belangrijk, weet Roderick, die de 'Kneuzenbrigade' vormde. Wij hielpen fietsers die pech hadden onderweg. Er was een jongen bij die twee keer achter elkaar een klapband had. Toen ik aan kwam rijden, kraaiden hij en z'n maten het uit van plezier. De pechvogel riep lachend: "Mijn achterband is nou voor de tweede keer lek. Ik denk dat er een pepernootje in zit..." Dit vrolijke tafereel was tekenend voor de sfeer. "De mensen uit de installatiebranche zijn zo ontzettend leuk met elkaar', vertelde initiatiefnemer van de fietstocht Anne Claire. 'De saamhorigheid onder deze groep is uniek. Mensen die in hun werk concurrenten zijn, fietsten hier zij aan zij de bergen op en af. En op moeilijke momenten gaven ze elkaar een duwtje in de rug. Prachtig."

De finishlijn van de fietstocht lag halverwege een steile berg bij de camping Orlando de Chianti. Toen deelnemer Jan de streep puffend en rochelend passeerde, kreeg hij de lachers op zijn hand. Jan stopte niet om de medaille in ontvangst te nemen, maar reed tot ieders verbazing gewoon dóór. "Als ik nu stop, kom ik nooit meer overeind", schreeuwde hij achterom. "Ik ben helemaal naar de knoppen. Ik ga in één rechte lijn naar mijn nest..." Na iets meer dan acht uur fietsen, ploeterde de allerlaatste fietser zich centimeter voor centimeter richting de eindstreep. Het was Hamza, installateur van beroep. Zijn vriendin kwam als een blije labrador op hem afgerend. Hamza, die wit zag alsof hij net vier weken vakantie had gevierd in de Mont Blanc-Tunnel, zweeg even. Toen opeens brak een grote glimlach door op z'n gezicht. "Het ging prima. Maar ik denk dat ik deze tocht vandaag niet nóg een keer ga fietsen..."