Liever kabeltrekkers dan communicatieadviseurs
Geplaatst op 22 maart 2022 door Redactie
“Mijn bedrijf zou flink kunnen groeien, als er mensen te vinden waren om het werk te doen.” “We moeten projecten vertragen of uitstellen, omdat bedrijven die we hierbij nodig hebben onvoldoende mensen kunnen inzetten in de uitvoering”. Het zijn verzuchtingen in en rond de installatiewereld.
Problemen op de arbeidsmarkt, hoe lang is daar al sprake van in ons land? Ik herinner me de kabinetsformatie van Beetsterzwaag, in 2007, zo'n vijftien jaar geleden nu. Vanuit de technologiebranches brachten we daar met succes voorstellen in om de discrepantie tussen opleiding en de arbeidsmarkt aan te pakken. In de uitwerking zakten de goede bedoelingen vrij snel weg in het zompige moeras dat onze veelgeroemde overlegpolder soms blijkt zijn.
Molens werken traag. Misschien droeg het toch bij aan anders denken. Acht jaar later, in 2015 schreven Rutger Bregman en Jesse Frederik hun essay ‘Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers’. Ging over vuilnismannen in New York die in 1968 staakten en er binnen de kortste keren voor zorgden dat de noodtoestand moest worden uitgeroepen. Hun werk kon niet gemist worden. In Ierland staakten in 1970 alle bankmedewerkers. De banken gingen dicht. Dat had geen negatief effect op de economie! “Stel je voor dat morgen alle 260 communicatiemedewerkers van de gemeente Amsterdam staken”. Zou zo'n staking enige schade aanrichten? Socialmediaconsultants, telemarketeers, flitshandelaren, steeds meer mensen doen werk waar we eigenlijk prima zonder kunnen. “Het zijn stuk voor stuk mensen die geen welvaart creëren, maar vooral verplaatsen”, schreven de mannen van De Correspondent.
Goede zaak dat Techniek Nederland de ‘Makers van Morgen’-campagne opzette. Maar...hoeveel mensen zijn er hoeveel uren aan het werk geweest om die campagne te bedenken, op poten te zetten, alle materiaal, spotjes en wat dies meer zij, te maken? En dat om er vooral op te wijzen dat je in zee moet gaan met leden van Techniek Nederland als brancheorganisatie. Gaat dat meer mensen opleveren die de handen uit mouwen steken en kabels gaan trekken?
Laat ik het dicht bij mezelf houden. In mijn vorige column schreef ik over het Tripolis Park-project in Amsterdam. Met een aantal technische mensen bereidden we een artikel voor InstallatieTotaal voor, waaruit te leren viel hoe je met nieuw beschikbare techniek tekortkomingen uit het verleden kunt vermijden en minder afhankelijk wordt van externe overhead, the cloud. Communicatiemensen van de betrokken bedrijven ‘bewezen hun waarde’ door publicatie van het artikel tegen te houden. Het zou uitsluitend mogen gaan over de geweldige samenwerking tussen de bazen van de technische mensen....! De verplaatsers frustreerden de waardecreators.
Ook de schrijvers van het boek ‘Fantoomgroei’, Heijne en Noten, wijzen er op dat de werkers die we het minste kunnen missen, het slechtst betaald krijgen, niet meedelen in de welvaartsgroei.
Als ondernemers klagen over het gebrek aan beschikbare mensen, vraag ik wel eens hoeveel kinderen ze eigenlijk zelf hebben. Zijn het er minder dan drie, dan ben je zelf mede de oorzaak. Maar verwachten dat daar de oplossing ligt, is zoiets als suggereren dat vaccineren er voor zorgt dat we nooit meer ziek worden van virussen.
Ondernemers kunnen intussen wel degelijk iets veranderen: betaal de kabeltrekkers meer salaris en dek de extra kosten door de afbouw van overhead, de verplaatsingsfunctionarissen, communicatiemensen. Neem desnoods genoegen met lagere marges. Als je zo meer werk kunt uitvoeren en factureren, dan blijft er minstens evenveel over, en waarschijnlijk meer, dan je eigenlijk zelf nodig hebt.
Laat bovendien niet alleen de werkers zelf, maar ook de hele wereld er omheen, weten, merken, voelen hoe onmisbaar het ‘handen uit de mouwen’-werk is en altijd zal blijven. En laten we de statistiekleugen blijven doorprikken dat het leren van een vak op MBO-niveau mensen minder flexibel en dus minder geschikt voor de arbeidsmarkt zou maken.