De geur van kinderzweet
Geplaatst op 16 juni 2021 door Redactie
Ieder mens die tijd van leven krijgt, beleeft vroeg of laat wel iets traumatisch. Bij velen, maar gelukkig lang niet bij iedereen, gaat dat zo heftig dat het de rest van hun leven bepaalt en zwaar maakt. Ik voel me wel eens schuldig, maar ben er vooral dankbaar voor, dat mij nooit iets verschrikkelijks is overkomen. Natuurlijk staan sommige sterfgevallen in mijn ziel gegrift, maar trauma’s, nee.
Na verloop van jaren bespeurde ik toch een klein kindertraumaatje bij mezelf. Die ontdekking dateert van de tijd toen onze kinderen naar de lagere school gingen en ik als ouder, noodgedwongen, soms in hun schoolgebouw terecht kwam. Opeens wist ik het, door de slechte ventilatie. Het was de geur van kinderzweet. De onbewuste associatie met mijn eerste schooldag, toen ze mij als vijfjarig jochie schreeuwend het gebouw in sleurden. De afkeer van alles wat met school had te maken verdween daarna nooit meer helemaal. Werd voortdurend versterkt en bevestigd door alles wat er gebeurde in de zestiger en begin zeventiger jaren.
In de aprileditie van InstallatieTotaal is een uitgebreid artikel van mij te lezen onder de titel ‘Gebakken Lucht’. Dat gaat over luchtreiniging en ventilatie, vooral op scholen, de geur van kinderzweet. In de juni uitgave van dit magazine komt er zelfs een vervolg op, ‘Gebakken Lucht deel twee’. Zo kun je afrekenen met een licht en goedaardig trauma.
Misschien is het wel een goede indicator voor virusdeeltjes in de lucht, de geur van kinderzweet. Als je het niet ruikt heb je vast wel een ‘Frisse School’. Voorlopig een aardig alternatief voor de covidsensor die nog lang beschikbaar is voor installaties.
Misschien is de relativiteit van mijn kleine traumaatje ook wel een aardige indicator. Zoals er nu moord en brand wordt geschreeuwd over de gevolgen van de pandemie voor onze tere zielen. Omdat we thuis moeten werken en de kinderen zo lastig zijn als ze niet naar school kunnen. Omdat we niet op een terrasje kunnen zitten staren, roddelen en ongezond eten en drinken. Iedere keer als er weer een reden is om thuis te werken, komt het weer boven. Als je over een aantal jaren op je kleinkinderen moet passen omdat ze niet naar school kunnen en hun pa en moe moeten werken. Steeds als je van het terras af moet vanwege regen, een storm of hagelbui. Iedere keer weer die nare herinnering aan de lockdown, verschrikkelijk......
Doet me denken aan de hobbelende bus in Rwanda. Die reed letterlijk over kinderhoofdjes, In 1994, een miljoen moorden in honderd dagen....
Tel uw zegeningen.